مقایسۀ تعادل ایستای کودکان نابینا و ناشنوا و همتایان عادی در شرایط مختلف

هدف: سیستم های حسی که شامل دستگاه وستیبولار و حس بینایی و احساس حسی پیکری است، نقش مهمی در کنترل حرکتی ایفا می کنند. فقدان اطلاعات حاصل از هریک از این سه سیستم می تواند روی نوسان بی اختیار قامت در وضعیت ایستاده تأثیر بگذارد. روش بررسی: در این پژوهش مقطعی مقایسه ای، ۱۷ کودک نابینای مادرزادی (۹ دختر و ۸ پسر) و ۳۰ کودک ناشنوا (۱۴ دختر و ۱۶ پسر) ۶تا۱۲ سالۀ شهر اردبیل، براساس معیار های ورود و خروج انتخاب شدند و ۶۰ کودک سالم (۳۰ دختر و ۳۰ پسر) نیز به عنوان گروه کنترل، به صورت داوطلبانه شرکت کردند. تعادل ایستا با آزمون ایستادن روی یک پا و ایستادن تاندم در وضعیت های چشم باز و بسته با پایایی (۰/۹۹ تا ۰/۸۷=r) ارزیابی شد. آزمون آماری تحلیل واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی lsd برای مقایسۀ بین گروه ها استفاده گردید. یافته ها: نتایج نشان داد که در تکلیف های تعادلی تحت مطالعه، عملکرد دختران نابینا و ناشنوا و سالم تفاوت معناداری ندارد؛ درحالی که عملکرد پسران ناشنوا و سالم در مقایسه با پسران نابینا، در همۀ تکلیف های تعادلی (۰/۰۵>p) غیر از ایستادن تاندم با چشم بسته بهتر بود (۰/۵۰۷=p). نتیجه گیری: با توجه به یافته های طرح حاضر، کودکان نابینا در مقایسه با کودکان ناشنوا و سالم تعادل ایستای ضعیف تری دارند. ازآنجاکه افراد نابینا نمی توانند فقدان درون داد بینایی برای حفظ ثبات پاسچرال را جبران کنند، کاهش ثبات پاسچرال در وضعیت استاتیک را نشان می دهند. بنابراین، شناسایی جامع عوامل مؤثر بر تعادل و مشکلات و ضعف تعادلی در زمان مناسب، توجه به این عوامل در برنامه های تمرینی و تقویت آن در کودکان با معلولیت حسی به خصوص نابینایان، استفاده از نیرو های متخصص و نیز توجه ویژه به فعالیت بدنی این کودکان در مدارس پیشنهاد می شود.